Jeroen de Bont is Dokter Worst. “In het diepste dal van de crisis ontsloeg mijn werkgever de helft van zijn personeel. Ook als timmerman had ik het nakijken. Na een half jaar een uitkering te hebben gehad, was ik het zat en startte Dokter Worst.” Met zijn worstenkraam staat hij van woensdag tot en met zaterdag bij de bibliotheek op de Oude Vest. “Die naam heeft bijna een dubbele lading. Ik ben naast worstenverkoper, vaak ook een soort dokter. Dus een halve psycholoog, VVV’er en politieman. Mensen uit de buurt komen naar me toe en storten regelmatig hun hart uit.”

“Ik houd helemaal niet van dat zweverige gedoe, maar ik geloof er wel in dat wanneer je ergens energie in stopt, dan komen er dingen naar je toe. Ik was werkeloos. Wat kan mij nu nog gebeuren, dacht ik. Vanaf nu kan het alleen maar beter gaan. Ik begin gewoon voor mezelf, in kleine stapjes. Ik zei tegen mezelf: Denk nou niet te veel na. Doe het gewoon!

Zo ben ik gestart met Dokter Worst. Ik hield mezelf wel voor om mijn kop erbij te houden. Dus nee, ik moest niet op een roze wolk gaan zitten en gelijk een duur pand huren. En ja, ik moest de juiste mensen om me heen verzamelen. Een oud-directeur van concertzaal MEZ en mijn eigen vader hebben me enorm goed geadviseerd.”

“Maar voor alles geldt: je moet het wel zelf doen. Je moet het ook durven. Je kunt natuurlijk ‘veilig’ die uitkering houden, maar dat houdt ook een keer op. Bij een oude smid liet ik een verkoopwagen bouwen. Ik ging ook naar een van de beste slagers van Breda voor een echt goede worst. Ik had het wel al zo’n beetje in mijn hoofd. Niet zo’n witte Duitse worst, maar een echt lekker gekruide. Het werd er een die deels gekookt en deels gerookt is, dus je kunt er nooit ziek van worden. Het geheim zit ‘m vooral in de grill, die geeft een heerlijke smaak. Op Facebook kondigde ik de start van Dokter Worst aan en waar je me kon vinden.”

“Het gaat goed. Je moet door wat procedures heen, je mag bijvoorbeeld echt niet zomaar ergens staan met een kar, maar ik ben goed op weg. Het is altijd supergezellig op straat. Ik ken veel klanten bij voornaam. Ook sta ik regelmatig op festivalletjes. Ik houd van het hectische sfeertje. Het enige nadeel dat ik kan bedenken is dat je letterlijk altijd bezig bent met je bedrijfje. Je denkt erover na, je wilt het blijven ontwikkelen. Wat de toekomst wordt, weet ik nog niet. Franchise? Voorlopig houd ik het lekker klein. Wanneer je het groot maakt, loop je de kans dat de sfeer weg is. Waar ik inmiddels wel mee aan het groeien ben, is met mijn hete Nondeju-saus. Op het Dutch Chili Fest werd die verkozen tot beste saus van Nederland. Ik maak ‘m nu met 80 liter tegelijk in een enorme ketel.”

“Weet je wat het met Breda is? Als je hier hard werkt, gunnen ze je het succes. Soms hoor ik dat mensen zich ‘s maandags al verheugen op hun vrijdagse broodje worst. Prachtig, toch?”