“Ik heb me er altijd over verbaasd dat een onderwerp als duurzaamheid door beleidsmakers en marketeers wordt ‘gekaapt’. Alsof alleen zij daar goede ideeën over hebben. Er zijn veel organisaties die zich over dat onderwerp buigen, activistische clubjes maar ook regionale beleidsmakers. Maar er wordt zelden geluisterd naar mensen uit een lagere sociale klasse. Er wordt wel óver hen gepraat maar zelden met hen. Ik denk dan: ze zouden met iemand als mijn moeder moeten praten: een Marokkaanse alleenstaande vrouw met zes kinderen. Zij weet als geen ander wat het is om geen eten te verspillen.”

Dalila begon in 2003 met een koksopleiding. “Ik was bezeten van koken.” Maar ze moest in 2009 stoppen omdat ze door een botafwijking tijdelijk in een rolstoel terechtkwam. “Ik heb  traantjes moeten laten, maar ik was jong en ik kon starten op de HAS, richting Food Innovation. Ik ging me meer verdiepen in eten en stelde mezelf vragen als: hoe is dit gemaakt, wat doet het met je lichaam? Ik sloot me aan bij Slow Food Youth Network, een internationale jongerenbeweging die zich inzet voor een beter voedselsysteem. We voerden campagne en probeerden burgers te overtuigen dat het anders moet. Maar het begon me toch te frustreren. Ik zat in een clubje van hoogopgeleide, veelal blanke jongeren uit welvarende gezinnen. Ik dacht maar: waar zijn al die andere mensen? Waar zijn de mensen uit andere sociale klassen?”

“Het deed me zoveel, omdat ik me als kind ook wel buitengesloten heb gevoeld. Mijn alleenstaande moeder moest de eindjes aan elkaar knopen. Zo was ik geen lid van een vereniging en ging ik niet naar feestjes van klasgenoten. Met onze sociale achtergrond deden we eigenlijk niet mee met de maatschappij. We hadden geen stem. Dat valt me ook op bij complexe voedselvraagstukken. Daar denken veel mensen niet over mee terwijl ze een deel van de oplossing hebben.

“Het draait om kennis,” aldus Dalila. Kennis om te delen of juist kennis die ontbreekt en een gezond eetpatroon in de weg staat. “Wij kunnen bijvoorbeeld leren van statushouders. Zij weten namelijk veel over plantaardig voedsel. Die kennis kunnen wij in Nederland goed gebruiken, want de vraag naar plantaardige alternatieven is groot. Maar wij kunnen statushouders ook weer veel leren over eten in Nederland. Als zij net hier zijn, eten ze in de regel namelijk ongezond omdat ze de producten in de supermarkt niet kennen.”